Nergens in de wereld worden zo veel vrouwen verkracht als in oost-Congo. Twee jaar geleden overkwam het Charmante (18). “Ik heb geluk gehad. Het had veel slechter kunnen aflopen.”
‘Hij rolde van me af en stak zijn mes in mijn kuit.’
“We liepen met z’n vieren door het bos toen de mannen opdoken. Het waren er vijf, twee droegen een geweer, de anderen zwaaiden met grote messen. Ze hadden groene uniformen aan. ‘Waar gaan jullie heen’, vroeg de langste. Hij ging voor mij staan en drukte zijn geweer tegen mijn borsten.
‘We gaan naar Kamanjola’, antwoordde ik. ‘Dit is de snelste weg.’ Toen pakte de man me bij mijn bovenarmen. Hij sleepte me het bos in, weg bij de anderen. Een van de messendragers kwam ons achterna. ‘Wil je dood’ vroeg hij. ‘Wat vind je leuk?’ Ik was bang, maar ik bleef beleefd. ‘Ik heb geen wensen meneer. Ik zoek geen problemen.’ Hij antwoordde: ‘Nou, dan zal ik je niet vermoorden, maar je zult lijden omdat je mij bent tegengekomen.'”
Geen keus
“Ik wist dat er in het bos misdadigers rondlopen. Ik kom uit het meest oostelijke puntje van de Democratische Republiek Congo in Afrika. Hulporganisaties zeggen dat er in de afgelopen tien jaar tussen de 200.000 en 500.000 vrouwen zijn verkracht, 40 per dag in Zuid-Kivu, de provincie waar ik woon. Er vechten hier ongeveer twintig kleine rebellengroepen. Door vrouwen te verkrachten jagen de rebellen hele dorpen schrik aan, en zo hopen ze ons te overheersen. Maar ook soldaten uit het regeringsleger verkrachten meisjes – zij verdienen maar een dollar per dag en soms vinden ze dat ze recht hebben op ‘iets extra’s’. Zeker als ze ver weg van hun gezin gelegerd zijn. Dan kunnen ze niet bij hun vrouw terecht als ze seks willen. En we weten allemaal dat mannen veel behoefte hebben aan seks.”
“‘Neem mijn geld’ zei ik tegen de man met het mes. Ik was namelijk op weg naar Kamanjola om kleine groene aubergines te kopen. Ik droeg wel vijf euro bij me. Dat is hier veel geld, zeker voor mij. Mijn vader is dood. Hij kwam drie jaar geleden om bij een auto-ongeluk. Als een man doodgaat erven zijn vrouw en zijn dochters niks, maar twee ooms gaven mij een klein beetje geld om een zaakje te starten. Sindsdien verkocht ik aubergines – en Kamanjola was de dichtstbijzijnde plek waar je aubergines kon kopen. Kamanjola ligt ongeveer 40 kilometer van mijn dorp Burumbu, tenminste, als je door het bos loopt. Anders is het twee keer zo ver. Een busje nemen was geen optie, dan zouden we geen winst maken op onze aubergines. Daarom waren mijn vriendinnen en ik die ochtend voor het donker opgestaan. We wilden die 40 kilometer in een dag lopen. En toen stonden ineens die mannen daar. ‘Ik hoef jouw centen niet,’ zij de man met het mes. ‘Ik heb genoeg geld.’ Ik moest mijn kleren uittrekken. Eerst mijn T-shirt, toen mijn rok. Hij duwde hij me op de grond. Ik voelde de planten in mijn buik prikken terwijl hij me verkrachtte. Toen hij klaar was stak hij zijn mes in mijn kuit. ‘Ga nu maar naar je vriendinnen’, zei hij.”
Zwanger
“De wond op mijn been bloedde enorm, maar ik wist niet hoe snel ik weg moest komen. Strompelend bereikte ik de plek waar de mannen ons gepakt hadden. Mijn vriendinnen waren er niet. Ik zag vlekken voor mijn ogen, zoveel bloed had ik inmiddels verloren. Toch bleef ik doorlopen. Niet richting Kamanjola, maar naar huis. Na twee uur zag ik eindelijk twee mannen uit mijn dorp. Ook zij hadden het bospad genomen om in een ander dorp inkopen te doen, maar toen ik vertelde wat mij was overkomen tilden ze me op. Ze droegen me helemaal terug naar mijn dorp. In het ziekenhuis verbonden ze mijn been, daarna stuurden ze me naar huis.”
“Iedere nacht droomde ik van mijn verkrachters, maar ik kon niet huilen. Ik had een trauma. Ik zorgde dat ik overleefde, dus ik haalde water, ik kookte en ik sliep, maar meer ook niet. Tot ik me na drie maanden realiseerde dat ik zwanger was. Zes maanden later werd Naomi geboren.”
Geluk gehad
“Sommige meisjes die per ongeluk zwanger raakten, maken hun kind expres ziek. Ze geven de baby te weinig melk of ze brengen hun dochtertje niet naar de dokter als ze rilt van de koorts. Maar als ik naar Naomi kijk dan zie ik een meisje waar ik heel blij mee ben. Ik zie haar niet als het kind van mijn verkrachter. Ik heb het gezicht van de man die mij verkrachtte ook niet goed gezien, dus misschien dat ik daarom zoveel van Naomi kan houden. Als ik haar vasthoud besef ik me hoeveel geluk ik heb gehad. Gemiddeld worden vrouwen door 4 mannen verkracht, bij mij was het er maar een. 22 procent van de verkrachtingsslachtoffers raakt besmet met hiv/aids. Ik ben gezond. Meestal worden vrouwen uit hun dorp weggejaagd als ze verkracht zijn. De dorpelingen zijn bang dat een verkracht meisje ongeluk brengt. Er zijn zelfs families dun hun verkrachte dochter met stenen bekogelen als ze het waagt naar hun dorp terug te keren! Ik mocht met Naomi bij mijn moeder blijven wonen. En ik leef nog, dat is het belangrijkste. Tot op de dag van vandaag weet ik namelijk niet wat er met mijn vriendinnen is gebeurd, of ze überhaupt nog leven…”
“Mijn verkrachter is nooit gepakt. Toch ben ik niet bang op straat. Twee keer zoveel ongeluk hebben kan toch niet? En voor de zekerheid verkoop ik geen aubergines meer. Tegenwoordig haal ik gedroogde vissen in de stad Bukavu, de weg daarnaartoe is veiliger. Op een dag ontmoette ik Nono. Zij werkt voor SARCAF, een organisatie van Congolese vrouwen die de situatie van vrouwen hier willen verbeteren. Bij SARCAF volg ik nu naailessen. Als ik straks goed kan naaien verdien ik genoeg om Naomi en mezelf te onderhouden. Toch hoop ik dat God een man naar me toe zal sturen, een man die nog steeds met me wil trouwen, ook al heeft een andere man mij al gehad. Maar ook zonder man zal ik met opgeheven hoofd leven. Ik moet zorgen dat Naomi een veilige toekomst heeft.”
Wil jij Charmante helpen?
De Nederlandse ontwikkelingsorganisatie ICCO steunt de projecten van SARCAF. Op de website http://www.vrouwenstaansterker.nl/site/steun.phtml?p=symbolische-steun bestel je voor €25,50 twee fairtrade sleutelhangers of bedeltjes: één voor jou, en één voor iemand die jij een sterke vrouw vindt. De opbrengst gaat naar SARCAF en andere projecten ter ondersteuning van meisjes als Charmante.
Gepubliceerd in Fancy